ترکیب خوب بازیگران در نمایش «خروس خوش صدا»

دانیال قاسمیان؛ خروس  خوش  صدا به کارگردانی سمانه انصاری، جای تبریک بسیاری دارد. 

نمایش  های  کودکی  که  پیش  از  این  دیده  بودیم  در  دایره کلیشه  موسیقی  ها  و  تم  های  همیشه  تکراری  گرفتار  شده  بودند  اما  از  استارت  این  نمایش،  این  نوید  به  مخاطبین  تمام  سنین  داده  شد  که  قرار  نیست  آواز  های  به‌زور  شاد  کننده  و  بی‌دلیل   ریتم   شش  و  هشت  را  بشنوند.

  به  عبارتی  نمایش  خروس  خوش  صدا  بلد  بود  که  چگونه  کودک  درون  را  از  جسم  تماشاگر  به  بیرون  کشیده  و  با  آن  بازی  کند.  طراحی  های  لباس  منحصر  به  فرد  نیز  تاثیر  ناخوداگاه  این  امر  را  تایید  می  کرد.  حرکات  کارگردانی  شده  و  منظم ، منهای  خرگوشی  که  گاهی  زیبایی  این  ریتم  را  کم  میکرد نیز  از  نکات  قابل  توجه  این  اثر  نمایشی  است.  نکته  قابل  توجه  دیگر ،  ترکیب  بازیگران  بزرگسال  و  کودک  است  که    باعث  میشد  کودک  درون  به  مظلومانه  ترین  شکل  ممکن  زنده  شود. مشکلی  که  نمایش  و  فیلم  های  کودک  ما  دارد  اینجاست  که  فقط  به  صرف  ساده  کردن  موضوعات  آن  را  برای  کودکان  یک  هنر  میبینیم  در  صورتی  که  اگر  به  انمیشن  های  خارجی  نگاهی  بیندازیم  متوجه  خواهیم  شد  که برای  ارتباط  با  تماشاگر  کودک،  فقط  باید  یکی  از  لایه  های  داستان  را  با  این  قشر  مخاطب  گره  زد  و  بقیه  لایه  های  داستان  می  تواند  برای  هر  سلیقه  و  هر  سنی  پیام  داشته  باشد. 

به  عقیده  من،  خروس  خوش  صدا  به  رعایت  این  نکته  نزدیک  شده  بود  چرا  که  وقتی  از  کودک  درون  حرف  میزنیم  مطمئنا  از  تماشاگر  بزرگسال  سخن  می  گوییم.  این  اثر  می  توانست  ماندگار تر  باشد  اگر  کمی  از  متن  پربار  تری  بهره  می  برد  و  گرنه  تمام  عوامل  مانند  بازیگران،  کارگردان،  طراحان  صحنه  و  لباس  در  کاری  که  انجام  داده  اند  کاملا  موفق  بوده  اند.  البته  سابقه  درخشان  گروه  هزاز ،  خود  نشان  دهنده  درک  بالا  و  موفقیت  در  این  رشته  رویایی  یعنی  تئاتر  است.